EVLİLİK AŞKI ÖLDÜRÜYORMUŞŞŞ

Delice seviyoruz,çılgınlar gibi özlüyoruz. Bıkmadan saatlerce sevişebildiğimiz,teninin kokusuna dayanamadığımız insanla yıllarca beraber olmayı göze alabiliyoruz. Bir gün evlenmeye karar verdiğimizde, tılsım bozuluyor. Neden?
Çünkü, ''EVLİLİK AŞKI ÖLDÜRÜYOR''
Asla inanmıyorum,evliliğin aşkı öldürdüğüne. Bekar olmam, hiç evlenmemiş olmam, bunu savunamayacağım anlamına gelemez.
O insanla aylarca aynı evi paylaşıp,
O insanla aynı yatağı paylaşıp,
O insanla en mahrem anları yaşayıp,
O insanın herşeyini öğrenip evlenmeye karar veriyoruz.
Aşk bittiğinde suçlanacak birşey bulamayınca, evliliği suçluyoruz.
Ne güzel bir tercih değil mi?
Cısss..
Yaklaşma, yanarsın.
Evlilikten uzak dur!
Neden hep birşeyleri suçlama çabasındayız, iğneyi ne zaman kendimize batırdık. Bir imza sizi bu kadar bencilleştirebiliyorsa, saygısızlaşıyorsanız eğer; söyler misiniz NEDEN EVLENDİNİZ?
Annelerimiz babalarımız da, dedelerimiz ninelerimiz de kavga ettiler. Birbirlerini üzdüler, ağlattılar, kalblerini kırdılar. Ama ellerini ölene kadar birbirlerine kenetlemişler ve kalplerine birbirlerinin adını yazmışlardı.
Kavga, evliliğin tuzu biberi değil midir?
Bu gün delice bağırıp, haykırdığınız, uğrunda gözyaşı döktüğünüz insanı gördüğünüzde, ilk önce onu delice sarsıp, daha sonra sarılmadınız mı?
Sonra, ''beni hiç bırakma, sensizliğe dayanamam'' demediniz mi?
Hadi ama kandırmayalım birbirimizi.
Küçücük bir hata da herşeyi nasıl yok edebiliyoruz?
İlgisizlikten biten evlilikler, karşılıklı oturup sorunu çözmeye çalıştınız mı?
Birbirinize süprizler yaptınız mı?
Sadece çevreye göstermelik olsun diye mi, yapıldı herşey.
Sizi aldatmasına izin verdiğiniz halde, onu suçlamak kendinizi iyi hissetmenizi sağlıyor değil mi?
Hepsi birbirinin aynısı ise, neden onu bırakıp başkasına gidiyoruz?
Neden aşkımızı taze tutmayı beceremeyip,yuvamızı yıkıyoruz ?
Bilinmeyen  hep bizi canlı mı tutuyor, onun son kullanma tarihi geçmeyecek mi?
Aaa tabi ya, evlendiğimiz zaman aşkımız ölecek.
Boşanmanız gerekiyorsa,elbette boşanacaksınız ama bunu fındık kabuğunu doldurmayan olaylar sebep olmasın.
Kimse ayrılmak için evlenmez. Yaşadığımız zaman zor, para kazanmak zor, iş stresi çoğunlukta..
Bunlar bizi tahammülsüz yapıyor.
Bizi, ilişkilerimizi, arkadaşlıklarımızı herşeyimizi etkiliyor.
Sevmek istiyor, sevmeyi beceremedikçe sevilemiyoruz.
Saygı bekliyor, saygı göstermedikçe, saygımızı kaybediyoruz kendimize.
Sabretmeyi bile bilmiyoruz.
Biz iyi günde,kötü günde ''BİZ'' olmayı beceremedikçe;
hayat da,
insanlar da,
dünya da, 
bu gezegen de anlaşılmaz olacak.
Bu kutsal kurumu koruyalım. Aile denen kavramın kıymetini bilelim, bunu asla satın alamayız çünkü.


Bu anlatacağım olay tamamen gerçek ve sizlerle paylaşmak istedim.


Asgari ücretle bir fabrikada çalışan personel, muhasebe departmanına gider. Normalde şirket çalışanlarına zor durumda olmadıkları sürece avans verilmez ve bunu bilen çalışan muhasebe müdürüne;
-Biliyorum avans vermiyorsunuz, bu gün benim için önemli bir gün ve eşime sürpriz yapmak istiyorum, bugün evlilik yıl dönümümüz, der utanarak.
Muhasebe müdürü mırın kırın eder.Personel,
-Eşim lahmacunu çok sever,bugün onu lahmacuncuya götürmek istiyorum. Ve eşimi mutlu etmek için bana yardımcı olursanız çok memnun olurum,der mahcup bir tavırla. Muhasebe müdürü şaşkındır. Kasadan para çıkartır.
-Tebrik ederim, bir ömür boyu mutlu olun, der.
Personel kapıdan çıktığında, muhasebe müdürünün gözleri dolmuştur.


Tek taş pırlanta değildir aşk, çoğu zaman.
İki kalbin birbiri için atmasıdır.