Hep derler ki; hobiniz işiniz olsun. Siz mutlu olursanız,çevrenizdekiler,hayatınızdakiler de mutlu olur. Herkes birbirini mutlu eder. Bir zincirin halkaları gibi bağlı insanlar birbilerine. Görmeseler birbirlerini, duymasalar, tanımasalar bile; senin İstanbul daki gülüşün, dünyanın öbür ucundaki insanı mutlu edebiliyor.Senin burdaki hüznün, tanımadığın bir başkasının hıçkırıklara boğulmasına sebep olabiliyor. Hayat sen nasıl birşeysin!
Küçüklüğümden beri deneme yazıları,mektup ve günlük yazmayı çok seviyorum. Yazarken söyle(ye)mediklerim dökülüveriyor kalemimden kağıda. İkizler burcu olmanın özellikleri sanırım bunlar:)
Hem geveze, hem meraklı, hem araştırmacı ve çift ruh hali olunca çıkıveriyor ortaya birşeyler.
Daha önceden tembellik yapıp da yapmadığım blogumu açtım. Orda yazmak beni mutlu ediyor çünkü. Amacım ünlü olmak, peşimde koşmalarını sağlamak değil. Ben gidince arkamdan bırakacak birşeylerimin olması.
Yaklaşık iki yıl önce şiir tadında yazmaya başladım. Çevremdeki insanlar, çok güzel olduğunu ve bunların şarkı sözü olarak kullanılabileceğini söyleyip durdular defalarca. Şansımı denemek istedim. Müzik ile uğraşan beste yapan arkadaşlarımla görüştüm. Tabi şimdi onlar sadece besteci,güfteci.
Ya vakitleri yoktu,
Ya yapamayacaklarını söylediler,
Ya benden alıp hallederiz, dediler.
Çok güzel bir becerimin olduğunu,değerlendirmem gerektiğini belirttiler.
Falan filan.
Bahane bahane bunların hepsi bahane.
Yemedim elbette.
Kimse dürüst davranmadı.
Plakçılarla görüştüm,bestecilerle görüştüm, bu işi yapan
profesyonellerle görüştüm. Hallederiz, modundalardı. Ama halledemeycek
durumdaydılar.
Bu sektöre girmek bir bayan için çok daha kolay aslında (!)
Anladım ki; bu piyasa bana göre değilmiş.
Eğer seni taşıyan bir soyadın, soyun, çevren,ensesi kalın bir sevgilin yoksa.
Küçük bir kız çocuğunu kurtlar kaparmış.
Sonra birgün ilkokul arkadaşımla görüştüm. Ve onunla da paylaştım sözlerimi. Onun da diğerleri gibi olduğunu düşünürken 7 Mart Kadınlar Günü hediyem oldu. Sosyal Medya da paylaştığı demo çekimi.
Ağladım,hemde hıçkıra hıçkıra ağladım. Mutluluktan ağladım.
Bana ait birşey,kendi çocuğum gibi, şuanda bestelenmiş ve söyleniyordu. Ve hiç tanımadığım bir kişi tarafından.
Telefon açıp kendisine defalarca teşekkürlerimi sundum ve kendisini kahve içmeye davet ettim.
Beni hiç tanımayan bir insanın, kendi sözleri dışında beste yapmayan, benim sözlerimle ilgilenmesi kadar mutluluk verici birşey olamazdı. Ona defalarca teşekkürlerimi sunuyorum.
Evet milyonlar beni duymadı.
Şarkı sözlerim tutulmadı.
Ben duydum,
Ben dinledim.
En önemlisi kendimle gurur duydum ya bu bana yeter.
Hobilerinizden asla vazgeçmeyin. Onlar sizi mutlu etsin yeter.
http://www.youtube.com/watch?v=w-jnohVb8Dg
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder