EYVAH! PANİK ATAK 1

    Ütü yapıyorum. Bir taraftan da annemle-kardeşimle sohbet ediyorum. Sonra birden başımın içinden bir şey aktığını hissettim. Kalbimde atmıyordu. Soğuk-sıcak karışımı ter bastı bütün vücuduma. Camı açtım zar zor nefes almaya çalışıyordum. Nefes alıyorum, nefes veriyorum. Bir taraftan da öksürüyordum. O ana ait değildim. Diğerleri benim için bir siluetti. Hani fotoğraflarda arka taraf bulanık siz ise, görünen kısım olursunuz ya aynen öyle. Annem su getirdi. ''İyi değilim sanırım beyin kanaması ya da kalp krizi geçiriyorum'' dedim. Oturttu beni sakin ol, sakin ol, dua et diye telkin verdi. Ama kendimi kötü hissediyorum. Bu neydi ki şimdi!
Kalp atışlarımı duyuyorum, korkuyorum. 10 dakika sonra tekrar aynı şeyi yaşıyorum. Korku kapladı bütün bedenimi titriyorum, üşüyorum. Annem ise sakinleşmemi sağlıyor. Bu benim annem olamaz. Ne kadar soğuk kanlı bir kadın. Yudum yudum su içiyorum. Korkuyorum.
Kalp krizi geçiriyorum ya da beyin kanaması ve kimse anlamayacak ve öleceğim. Ah hayır olamaz!
Çok yorgun hissediyorum kendimi. Sanki günlerdir uyumadım, ağırlık çöker ya, hani yemekten sonra bu öyle bir şey. Annemle yatmalıyım, bir şey olursa o beni kurtarır, diye düşünüyorum. Tek yatmaktan korkuyorum.

Sabah uyandığımda daha da yorgundum. Dün yaşadığım neydi? Neyin nesiydi? Kalbim dursa düşüp bayılırdım. Beyin kanaması öyle basit bir olay mı?
Ben bayılmamıştım, kalbimde atıyordu.
İş yerine gider gitmez; bir google sayfası açtım ve araştırmaya başladım. Kalp krizi, beyin kanaması diye araştırırken karşıma PANİK ATAK çıktı.

Bu neydi şimdi?

Tamam. Tezcanlı ve heyecanlı olmamdan dolayı annem bana sürekli ''panik atak benim kızım'' derdi.  Burada yazılanlarla hiç benzemiyordu. Kalp sıkışması, ölüm korkusu vs vs.

Hayır! Olamaz.

İnsan bir kere ölür, panik atak hastası ise defalarca ölür. 

Moralim iyice bozulmuştu. Nefes alamıyordum, masamdan koridora fırladım. Nefes almaya çalışıyordum. İyice gerildim ve ağlamaya başladım.

Doktora gitmek istiyor ama korkuyordum. Ne diyecektim ki! Aslında bana kötü bir şey söylemesinden korkuyordum. Olacaksa olurdu, olacağın önüne geçilemezdi!

   Akşam Kapadokya' ya gidecektik kız arkadaşımla. Onu aradım ve olanları anlattım. Aklımdan geçen, '' ya yolda bir şey olursa, kimse anlamazsa, ambulans gelmezse'' düşüncesiydi. Kız arkadaşıma gitmek istemediğimi, başkasıyla gitmesini söyledim. Tabi bir güzel çemkirince, iptal edemedim. 

   Yolda rahattım, sadece yine olacak mı düşüncesi içindeydim. Sohbet ederken uyuyakalmışım. Sabah otele vardığımızda da rahattım. Yer altı şehrini gezecektik. Rehber ''astımı olan, nefes problemi olan gelmesin'' dedi.

Bende korkuyordum, yer altına girmek düşüncesi beni korkutuyordu. '' Ya çıkamazsam!''

Kızlar baskı uyguluyor, haydi Bismillah dedim adımımı attım. Ama hep önden önden gidiyorum. Yerin altına indikçe, daracık tünellerden geçerken yüreğim hopluyor. Su şişem hep yanımda, yudum yudum içiyorum.

Çıkış levhasını görene kadar neler yaşadım bir bilseniz.

Otel odasında yaşadım bir kriz daha. Kız arkadaşım sakinleştirdi, hiç bir şey yok sakin ol!

    Dönüş yolundayız. Koltukta daraldım, nefes alamıyorum. Yudum yudum su içiyorum, öksürüyorum. Bana mısın? demiyor. Kalktım ön tarafta muavin koltuğuna oturdum, yolu izliyorum. Amaç dikkatimi dağıtmak. 

    Aklımdan geçenler '' hastane nerede acaba? Ya burada bir şey olsa, ailem de çok uzakta? doktorlar iyi midir acaba? Neden geldim buraya? Benim evde olmam lazım''

    Uzun otobüs yolculuklarını severim ama bu yolculuk bana zindan oldu resmen. Gelir gelmez hastaneye gittim. İstikamet kardiyoloji ve beyin cerrahi. Ekg çekildi, holter takıldı. Her şey tertemiz. Sapasağlamsın ama spor yapmayı ihmal etme. İnanır mısınız? 3 kardiyoloji doktoruna gösterdim sonuçları. Doktorlara da güvenmiyorum. Sırada beyin cerrahi var. Tomografi çekildi, mr çekildi. Sonuçlar ise tertemiz. Çok şükür.

Psikiyatriye yönlendirdiler. Doktor hanım konuştu benimle bir saate yakın. İşimi, ailemi, hayatımı sordu. Bende anlattım. Sakin kalmam gerektiğini falan söyledi. İlacı yazdı ve beni yolladı. İlaç bağımlısı olmak istemiyordum ben. İlaçların yan etkilerinin kurbanı olmak istemiyordum. Dolayısıyla ilacı almadım. 

Ben başa çıkabilirim, güçlüyüm.

Başa çıkabilecek miyim?

(devamı var...)