HERKES BİR ENGELLİ ADAYIDIR

     3 Aralık Dünya Engelliler Günü bugün.

     Sadece bugün anılacaklar, sadece bugün hatırlanacaklar.
Onlar için bir şey yapmak isteseler bile, sözcüklerde kalacak her zaman olduğu gibi.

     Acıdıklarını düşünmesinler diye yardımcı olmaktan bile çekinecekler. Yürüyemediğini gördüğü halde, elindeki bastonunu görmeden çarpacaklar. Koltuk değnekleriyle yürüyenleri görmezden gelecekler. Görmüyorsa, önünden çekilmeye bile tenezzül etmeyecekler.

   Bunları nereden mi biliyorum? Çünkü yaşıyorum.

   En baştan başlamam gerekirse, büyük bir şirkette çalıştığım zaman da, engelli personel kadrosu vardı. Ben de ilk başlarda onları gördüğümde içim tuhaf oluyordu. Adına üzülmek mi deniyor yoksa acımak mı?

   Arkadaş olduğumuz zamanlarda anlattıkları beni çok etkilemişti. Hepsinin eli ayağı tutuyordu ve ansızın yaşadıkları bir kazada olmuştu her şey. Dünya başlarına yıkılmıştı, hayata küsmüşlerdi, kimseyi görmek hatta sokağa dahi adım atmak istemiyorlardı.

    Bir tanesi, trafik kazası geçirmişti. Karşıdan gelen hız limitini aşan araç yüzünden, kendi aracı bariyerlere saplanmıştı ve ayağını da bariyer kesmişti. Defalarca ameliyat olmuştu ve koltuk değneği ile yürüyordu.

    Matematik mezunu diğer arkadaşım ise beyin kanamasına bağlı felç geçirmiş ve vücudunun bir tarafını aktif olarak kullanamıyordu.

İkisi de bu olayı yaşadıklarında hayattan kopmuşlardı, aslında daha çok insanların bakışlarına maruz kalmaktan bıkmışlardı. Firmamızın yaptığı istihdam sebebiyle, tekrar yüzleri güldü, hayata tutundular. Bütün firmalardan engelli kadrosuna destek vermeleri harika bir dünya içindir.

    Mahallemiz de sevdiğimiz bir arkadaşımız, boylu poslu, kızların gözdesi, mahallenin ise yaramaz çocuğu. Sokağın köşesindeyken, dönemeyeceğini bildiği halde köşeyi dönmeye çalışan kamyonun damperinin ayağının üstüne düşmesiyle ayağından oluyor. Defalarca ameliyat oluyor ama ayağını kurtaramıyorlar. Hastaneden ev geldiğinde dışarı çıkmadı uzunca bir süre. Protez ayak için doktoru yardımcı oldu ama hayatında bir çok şey değişti. 

    En yakın insan çevremde. Beyin kanamasına bağlı felç geçirdi ve doktorlar %1 şans olduğunu söyledikleri halde, vazgeçmedi, pes etmedi ve hayata sımsıkı tutundu. Yatağa bağlı kaldı haftalarca, tedavisi devam etti. Sonra sağ tarafını kullanmaya başladı, sol tarafı ise hala tepki vermiyor. Tedavileri devam ediyor ama onun en güzel ilacı, sevgi ve mutluluk. Vaktimiz oldukça yürüyoruz birlikte. Gören körleri o zaman farkettim, koltuk değneği olduğu halde çarparak geçenleri, yürürken zorlandığını gördükleri halde ittirerek geçmeye çalışanlar. İyilerde yok değil lakin, zor durumda gördükçe destek vermeye çalışanlar da oldu. 
Koltuk değneği kullanmadan yürüyebiliyor artık ve vücudu tepki vermeye başladı. Otobüse binmekten korkuyordu ama şimdi biniyor. Ve umuda tutundu. İnşallah en kısa zaman da eski haline dönecek.

    Ayşe Arman' ın Omurilik Felçlileri Derneği' nden aldığı teklif üzerine engelli bir vatandaş olarak İstanbul' u gezmeye çalıştı, bir engellinin yaşadıklarını, yaşayabileceklerini yaşadı ve herkesle paylaştı bunu. (link: http://www.hurriyet.com.tr/kelebek/hayat/26701258.asp )


   Kendinizi onların yerine koyun, onlara acır gibi bakmayın, sakın ola küçümsemeyin ve asla destek olmaktan çekinmeyin.

   Görmeyenler için, kaldırımlar da sarı kabartmalı yollar yapıldı. Turkcell projelerle destek veriyor. Daha fazla çalışmalar yapılmalı, daha fazla kişye ulaşılmalı, engellilere engelsiz hayat sunulmalı.

               Çünkü biz hepimiz BİRER ENGELLİ ADAYIYIZ.