8 Nisan 2014 Salı

ANNE OLABİLMEK

     Ben bir anne değilim, anne  adayı da değilim. Eğer bir çocuk sahibi olmak istersem, bunun için defalarca düşünmem gerekir. Şuan da bile, biyolojik olarak anne sahibi olmak isteyen bir yaş diliminde olsam da; ''çocuk sahibi olmak düşüncesi'' aklıma geldiği gibi gidiyor. Korkuyorum, endişe ediyorum, onun sorumluluklarını alamayacak olabilme düşüncesi kemiriyor beynimi. Çocuk doğuranlar nasıl yapıyor, diye düşünüyorum. Mesele çocuğu dünyaya getirmek değil bence. Ona annelik, ebeveynlik yapabilmek, geleceğini düşünmek, sorumluluklarını öğretmek, onu büyütmek ve bir ''insan'' olarak, insanlık duygularına sahip olacak şekilde hayata sunmak.. Bütün mesele bundan ibaret. Bu dünyaya, karmaşanın, karışıklığın, düzensizliğin içine bir masum getirmek istemiyorum sanırım.

    Nereden geldi bu konu aklıma şimdi. Geçen gün doğum günü çocuğuna hediye almaya gittik arkadaşımla. O kadar güzel ciciler vardı ki; bayıldım. ''Çocuk yapmak geldi içimden'' dediğim zaman güldü bana.. Anne olmak her kadının hayalidir aslında hedefidir. Sevdiği adamdan kendinden bir parçayı dünyaya getirmek ve onu yetiştirmek. Ne kadar güzel bir duygu değil mi? Minik bir bebek, dünyaya geldiği an sadece sizi tanıyor. Sizin kokunuzu alıyor, anne karnındayken bile sizi dinliyor, ve o küçücük bedeniyle bizim her şeyimiz oluveriyor. Anne olmak ne yüce bir duygudur.

    Çevremdeki anneleri gözlemlemeye başladım. Kimi çocuğuna gözü  kulağı gibi bakıyor, üzerine titriyor. Düşmesin aman ağlamasın, üzülmesin diye peşinden ayrılmıyor. Bırak düşsün ağlasın, o şekilde büyüyecek diye söylüyorum. ''Sen ne anlarsın'' edasıyla bir bakış atıveriyor.

   Çocuğu okula gidiyor, akşam geldiğinde ödevlerini yapmadan bir kenara atıyor. Annenin bağırışlarını hayal edebiliyorsunuzdur. ''Kalk, hemen ödevini yap. Ödevini yapmazsan şunu yapmam bende'' Bir tehdit unsuru var, bir de baskı. Ödevini yapamayan çocuğa dünyanın lafını saydırıyor. ''Baban gibisin, aptalsın, öğretmenini neden dinlemiyorsun, kaskafalısın. Beni ailem okutmadı, ben seni okutuyorum da, ne işe yarıyor sanki'' Nutukları.
Halbuki o çocuğu karşısına alıp beraber yapsalar ne güzel olurdu değil mi? Öğreterek, çizerek, anlatarak onun da öğrenmesini sağlamak. Öğretmenler bütün sınıfla ilgileniyor, hepsine tek tek vakit ayırması mümkün olmuyor ve bu konuda en büyük sorumluluk gene ailede, özellikle de annelerde.

   Anneyi gözlemliyorum ve kendi kendime diyorum. ''Ben böyle bi anne olmayacağım.''

   Diğer annemiz ise; çocuğunun her istediğine söylenir ve cevabı param yoktur. Sakın olmadığını düşünmeyin, başta kuaför olmak üzere, o kadar gereksiz yere para harcar ki; çocuğun istediği bir kaç kuruş ona fazla gelir. 
''Anne canım hamburger istiyor'' dediğinde ise; tostu yapıp önüne koymuştu. Çocukcağız ise; hüzünlü bir şekilde ses etmeden yemişti.. O senin evladın ya, kendinden önce onu düşünmen gerekmez mi? Onu mutlu etmek senin amacın değil mi? 

   Sorumsuzluk sınıfında olan o kadar çok anne, ebeveyn var ki! Yeter ki; çocukları onlardan uzak dursun, rahatsız etmesin durumundalar. Ne isterlerse alırlar, verirler. İlgi, sevgi hak getire. 




  Paylaştıklarım benim kabul edemediğim anne tarzları. Tabi ki; güzel annelerde var. Onları izledikçe, çocuklarıyla olan diyaloglarını beynime kazıyorum. İleride lazım olur düşüncesiyle..

    Ve bir gün gerçekten anne olmaya hazır olduğumda anne olacağım. Bir çocuk doğurma mecburiyetinde olduğum zaman değil.





5 yorum:

  1. Bence siz anne olmalısınız. Dünyanın sizin çocuklarınıza ihtiyacı var(Bunu derste bir hocam söylemişti) Bilinçli, eğitimli,duyarlı annelerin, babaların çocuklarına gerçekten de dünyanın ihtiyacı var. Bu arada anne olunca tüm o eleştirdiğiniz anne özelliklerinden biraz da olsa yapacaksınız. Nerden biliyorum? Kendimden tabi ki:)))))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dünyanın sizin çocuklarınıza ihtiyacı var. Bu bana da söylenen bir öğüt ama işte beni korkutuyor. Evet bir gün anne olursam bende bunları yapacağım ama baskıcı olmadan olacaktır heralde. Daha anlayışlı bir anne :)

      Sil
  2. Ben de herkesin "E artık iyice geçmeden bir çocuk doğur" dediği yaşa geldim (nasıl kötü bir söylemdir bu da... tavşanım sanki). Ben de eşim de henüz bir çocuk istemiyoruz (ileride isteyeceğiz mi, bilmiyorum, zamanı gelince göreceğiz). Yukarıda yazdığın sebeplerin, endişelerin hepsi bizde de mevcut. Gün geliyor kendime bakmayı beceremiyorum, çocuğa nasıl bakacağım. Maddi manevi tüm fedakarlıklar... Hazır oluruz belki bir gün, zamanı gelir...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dünyaya gelen büyüyor yahu yapalım gitsin :)))

      Sil
  3. kadın olmak zaten bir sorumluluk anne olmak hem daha ciddi bir sorumluluk hemde toplumsal baskılara maruz kalabilmek için gerekli alt yapıyı oluştururyor
    biz annelerin kadınların direktiflerle yönetilecegine inanan bir kesim var ee cocuk zamanı gelmedimi neden düşünmüyorsun yaşın geçti cocouk olduktan sonrada ikinciyi yap tek olmaz ay öyle olurmu :D
    bizi düşünen gelecekten bir haber olan insanların arasına bir cocuk getirmek uğraşmak anne olmak çok zor güzel ve zor sevgiler ....

    YanıtlaSil